Mazda MX-5 Fenomen

Zaprezentowana w 1989 r. na Chicago Auto Show i w Japonii, jeszcze jako Eunos, Mazda MX-5 trafiła niemalże w pustkę w tej klasie samochodów. Mówimy o małych roadsterach, z wystarczająco mocnym napędem, aby dać sporo satysfakcji kierowcy i co najważniejsze – za relatywnie nieduże pieniądze.

Klasyczny układ napędowy czyli wzdłużny silnik umieszczony z przodu i napęd tylnych kół, przypominał dawne techniki jazdy, a niska masa i relatywnie mocny, nowoczesny silnik pozwalały na wiele, nawet mniej doświadczonym kierowcom.

            Po długich badaniach…

W połowie lat 80. Mazda bardzo ostrożnie badała rynek na – jak pisano – „ortodoksyjny, lekki roadster”. Wyniki tych trwających kilka lat badań zaowocowały wyborem stylistyki nadwozia i decyzją o rozpoczęciu prac nad ostatecznym projektem w 1987 r.

W trakcie premiery małej Mazdy w lutym 1989 w Chicago, pokazano trzy egzemplarze w kolorach czerwonym, niebieskim i białym. To nie był przypadek, bo to są kolory amerykańskiej flagi.

Produkcja modelu oznaczonego jako NA ruszyła we wrześniu 1989 r. z 9300 egzemplarzami na rynek japoński i 34 000 na eksport, głównie do USA. W 1990 produkcja wzrosła już do 96 000 egzemplarzy, by w 1991 ustabilizować się na poziomie 63 000.

Konstrukcja modelu NA spełniała podstawowe założenia, jakimi były:

§  silnik z przodu i napęd na tylne koła

§  niska masa w okolicach 1 tony

§  rozłożenie mas przód/tył 50:50

§  małe momenty bezwładności

§  niski środek ciężkości

Po kilkuletnich doświadczeniach zdecydowano na konstrukcję mieszaną podwozia, z czymś w rodzaju centralnej ramy i nakładanym nadwoziem. Uzyskano w ten sposób zwiększenie sztywności nadwozia, co w przypadku roadstera ma kluczowe znaczenie. Zastosowano silnik 1,6 l z rozrządem DOHC rozwijający bez mała 120 KM przy stopniu sprężania 9,4. Silnik mógł bezpiecznie kręcić się do 7200 obr./min, a jego moment obrotowy wynoszący ok. 138 Nm miał dość płaski przebieg, co dawało wrażenie niezłej elastyczności.

Zastosowano pięciobiegową skrzynię przekładniową z dźwignią o bardzo krótkim skoku, w okolicach 5 cm z biegu na bieg. Ponieważ samochód był kierowany w dużej liczbie do USA, gdzie wielu kierowców nie potrafi jeździć „manualem”, to w 1990 r. pojawiła się też wersja z czterobiegowym automatem.

W 1993 r. ofertę silnikową rozszerzono o powiększony silnik 1,8 litra o mocy 130 KM z momentem obrotowym zwiększonym do blisko 160 Nm.