Najnowsze wydanie Automobilisty już w sprzedaży!

Gdyby któreś z polskich miast zechciało stworzyć aleję sław dla samochodów pożarniczych, ten model powinien zostać wprowadzony do niej jako pierwszy. Ciekawe tylko, czy obok niezastygniętego jeszcze odcisku opony pojawiłby się napis Star czy Jelcz?

Dawne przysłowie głosi, że lepszy funt szafranu od kopy siana. Jednak pod warunkiem, że ten pierwszy jest najprzedniejszym czerwonym złotem, nie zaś podróbką. Nie trzeba specjalnej przenikliwości, by stwierdzić, że nadając nazwę Safrane nawet flagowemu modelowi popularnej marki, jej autorzy nie chcieli, by ten był rzadki i drogi. Ekskluzywność i niedostępność to nie ten szyld. Przewrotnie tak się właśnie stało i nie pierwszy raz potwierdziło się, że ta cała korporacyjna ględa o filozofii, pozycjonowaniu i tak zostanie drobiazgowo zweryfikowana przez klientów. Wyprzedzanie czasów w mainstreamie zawsze kończyło się kosztowną porażką.

Tegoroczna „Legenda Stara” udała się znakomicie. Nie dość, że zebrała niemal wszystkie, podstawowe modele Starów, to zjawił się na niej samochód, którego nie spodziewałbym się spotkać w Stanach Zjednoczonych, a co dopiero w Polsce.  

Stan idealny, model rzadki. Tak rzadki, że firma ubezpieczeniowa potrzebowała doby, aby go wycenić i przedstawić stawkę, o czym się potem dowiedziałem. Zaparkowany, jak na ironię, między dwoma „maluchami” i „biały białością Aniołów” jak Fiat 1800B Stanisława Lema, prężył się zrelaksowany w sierpniowym słońcu. Stałem przy nim długo czekając na właściciela, który sam ciekaw innych samochodów, przyszedł dopiero, gdy plac przy Wielkim Piecu prawie zupełnie opustoszał. Większość uczestników udała się na próbę powolnej jazdy i pokaz aut. Tymczasem my umówiliśmy się na zdjęcia w spokojniejszym miejscu. Kilka godzin później pod Opactwem Cystersów w Wąchocku formalna powaga stylizacji Chryslera zalśniła pełnią blasku.

Pierwsze kombi spod znaku Volvo kończy 70 lat, choć tak na dobrą sprawę... powstało wcześniej. Takiej sztuki dokonano bez zakrzywiania czasoprzestrzeni, a przy tym odnosząc niebywały sukces. Jak? Posłuchajcie...

Za kilka miesięcy minie 25 lat od debiutu ultra sportowej linii 911-tek oznaczonej wywołującym emocję napisem – GT3. Do tej pory powstały cztery generacje pojazdów oparte na produkowanych przez ten czas seriach 996, 997, 991 oraz 992. Aby przekonać się, co na przestrzeni ćwierćwiecza zmieniło się w koncepcji tych aut, postanowiłem porównać je podczas bezpośredniego spotkania.

Bardzo wielu z nas zastanawia się nad zjawiskiem popularności roadstera Mazda MX-5/ Miata, bo jest to zjawisko niespotykane we współczesnej motoryzacji światowej.

Glas wytwarzał przez dziesięciolecia maszyny rolnicze, ale sukces przedstawionego w połowie lat 50. Gogomobila zmienił losy firmy. Już w 1958 r. program produkcyjny rozszerzono o większe modele Isar, a następnie w 1961 o rodzinę 1004 / 1204 i 1304 oferowaną m.in. w wersjach CL z nowoczesnymi, ale nie grzeszącymi urodą nadwoziami typu kombilimuzyna. Oglądając je łatwo zrozumieć, dlaczego postanowiono zasięgnąć fachowej porady we Włoszech, co doprowadziło w rezultacie do wieloletniej współpracy ze znanym projektantem Pietro Fruą. Owocami tej kooperacji były pierwotnie klasyczne limuzyny 1500 / 1700, a następnie śliczne coupé 1300 / 1700 GT i spokrewnione z nimi kabriolety.

MacGyver poruszał się Jeepem Wranglerem, ale najpewniej tylko dlatego, że nie słyszał o Unimogu. Unimog wymyka się szufladom i klasyfikacjom. Niby samochód, choć bardziej pojazd. Niby pojazd, a jednak narzędzie i to nie dla każdego. Miał być do wszystkiego, ale zdaje się, że jego wszechstronność przerosła wyobrażenia twórców. Właśnie mija 75 lat od uruchomienia produkcji uniwersalnego narzędzia napędzanego silnikiem, bo tak rozwija się skrót Unimog. Zobaczmy jak układały się jego losy, zanim został Mercedesem.

Ludzie, których zwykle dzielą lata świetlne, jak kolekcjonerzy przedwojennych cudów techniki, fani krzykliwych amerykańskich gadżetów na kołach, producenci filmów erotycznych, ale też bankierzy czy wysokiej klasy adwokaci – nigdy nie umieliby znaleźć wspólnego tematu. A jednak… Łączyło ich jedno auto: Mercedes SEC 126. Na 40. urodziny tego wyjątkowego samochodu zapraszamy na jedyną w swoim rodzaju przejażdżkę.

Na ogół tworzenie replik samochodów rajdowych jest jak ponowne malowanie dzieł sztuki uznanych artystów. Twórca kopii musi wykazać się mistrzowskimi umiejętnościami, poświęcić mnóstwo czasu i olbrzymi nakład pracy, a efekt i tak poza zaspokojeniem ego właściciela, będzie nikomu nie potrzebny, bo przecież zawsze lepiej zobaczyć oryginał.

Pontiaca Fiero już gościliśmy na łamach „Automobilisty”, ale ten jest inny i opowie o nim kto inny. Przygotujcie się na ironię i nagłe zwroty akcji!

Dokładnie sto lat temu Chevrolet wszedł na rynek europejski. Rok 1923 to także czas poszukiwań jak najlepszego samochodu dla Wojska Polskiego. To idealna okazja, by powiedzieć coś więcej o ciężarowym Chevrolecie, który żadnej służby się nie bał.

Te dwa samochody łączy chyba jedynie to, że w latach 90. plakaty z ich wizerunkami zdobiły ściany chłopięcych pokojów, rozpalając wyobraźnię na równi z Lamborghini Diablo i Ferrari F50. Czy mają ze sobą cokolwiek więcej wspólnego? Sprawdzamy w porównaniu tyleż nietypowym, co emocjonującym!

Ten termin wywodzący się z opisów utworów muzycznych powinniśmy w wielu wypadkach przenieść też do klasyki motoryzacyjnej. Takim muzycznym evergreenem z 1955 r. jest niewątpliwie utwór „Only You” zespołu „The Platters” i jestem pewien, że także prezentowany Volkswagen 1200 z tego rocznika.

Niektóre rzeczy się odkłada, na niektóre czeka. Lecz tym razem wszystko było jasne:

– Widocznie los tak chciał – mówi Darek. To jego Camaro.

 – To było zawsze moje marzenie. Najrzadziej spotykana buda z drugiej generacji. Dzielony zderzak, okrągłe podwójne światła. Jest ich tak mało, że ludzie przerabiają na nie inne wersje i roczniki  – opowiada Darek.  – To był prezent na 50 urodziny. Rocznik 1972, tak jak ja. 

Dla dużego koncernu, jakim jest SAAB, produkcja samochodów była zaledwie dodatkiem. Taką szyneczką, którą kładzie się na bułeczkę. Nowych samochodów spod znaku SAAB-a już nie ma, ale przecież postne bułki też można jeść. Można, tylko po co?

Niekoniecznie szwedzki. Gdyby Volvo Amazon powstało znacznie wcześniej, niż w latach 50. XX wieku, można by się zastanawiać, czy angielskie słowo amazing nie wzięło się właśnie od niego.

Gdy odbierałem kluczyk do nowego kabrioletu Mercedesa w krakowskim salonie, z siedziby zaprzyjaźnionej firmy A Klassik wyruszał na spotkanie ze mną świeżo odrestaurowany Mercedes 450 SL starszy o bagatela 50 lat. Nasze spotkanie zaplanowane niedaleko klasztoru w Tyńcu miało odpowiedzieć na pytanie: ile w nowym aucie zostało z ducha dawnego SL-a?

Pięć lat temu opisywaliśmy cztery egzemplarze sportowej wersji BMW 315/1, które znajdują się w rękach polskich kolekcjonerów, a także piąty z nadwoziem zbudowanym w Poznaniu na zamówienie zagranicznego klienta.

To będzie niesamowite wydarzenie dla miłośników klasycznej motoryzacji, w szczególności Fiatów 125p, ale nie tylko. W czerwcu odbędą się obchody 50. rocznicy ustanowienia przez załogę wyjątkowego Polskiego Fiata 125p trzech światowych rekordów prędkości w jeździe non stop. Textar, podobnie jak w 1973 roku, będzie partnerem tego wydarzenia

Jako samochód dostawał średnie noty. Jako narzędzie pracy – doskonałe. Powstawał przez 15 lat, choć w gruncie rzeczy mógł dłużej. Rok 2023 niczym klamra spina rocznicowo dwie najważniejsze związane z nim daty: uruchomienie produkcji w 1988 i jej zakończenie 15 lat później.

Gdy w jednym z wakacyjnych miejsc mignął mi przypadkiem teledysk do utworu „Cabriolet Panorama” włoskiej grupy The Kolors, sądziłem, że pochodzi z lat 80. Okazało się, że liczył dopiero rok i jest mistyfikacją. Kilka miesięcy później otrzymałem szansę, by poczuć się jak na jego planie, więc postanowiłem bawić się możliwie dobrze. 

W 2023 r. mija 110 lat, gdy nasza Lorena opuściła bramy wytwórni w podparyskim Argenteuil i 50 lat, gdy trafiła w ręce naszej rodziny w Gostyniu. Lorena (a właściwie Lorraine Dietrich MHI, Chassis No 18044) to dystyngowana dama (tak, dama; wszak la voiture lub l' auto w języku francuskim występuje w rodzaju żeńskim), jej elegancki styl jest ponadczasowy. Jest przedstawicielką ostatniej serii samochodów wprowadzonych do produkcji tuż przed I wojną światową i zaprojektowanych przez znanego ze skonstruowania silnika do Blitzen Benza belgijskiego inżyniera, Louisa De Groulart. Groulart pracował dla Lorraine Dietrich w latach 1912-14.

Skąd się wziął „baleron”? Chyba z tego samego źródła skojarzeń co „beczka”. Ale to koniec rozważań na temat etymologii, niekoniecznie pozytywnie rozumianych etykiet. Ważniejsza jest bardzo wyraźnie rysująca się przyszłość Mercedesa W124 jako klasyka. O tym piszemy w szczegółach.

Produkowano go tak krótko, że można odnieść wrażenie, iż pomiędzy charakterystycznym poprzednikiem a legendarnym następcą był ledwie mignięciem. To brzmi jak zachęta, by przyjrzeć mu się bliżej. Zwłaszcza w roku 50-lecia Passata.

Prawdziwy jak chłód kolby pistoletu i kompletny jak zeznanie. Nie wzbudza podejrzeń, choć sporo osób było zamieszanych w jego sprawę. Policyjny od dnia narodzin w fabryce do samego końca. Jego lub jej. A nawet dłużej. Zakład Forda w Twin Cities w Minnesocie, gdzie powstał, wyprodukował ostatni samochód 16 grudnia 2011 r. i był to pikap. Obecnie w tym miejscu rośnie osiedle mieszkaniowe i sklepy. Fabryka znikła bez śladu, a czarny Custom 500 rocznik 1968 nadal trwa na posterunku.

Dla świata motoryzacji  samoloty od zawsze były źródłem inspiracji oraz wyznacznikiem swoistego high-techu. I można obstawiać bez większego ryzyka, że jeden z najbardziej fascynujących Fiatów w historii – 8V Supersonic nigdy by nie powstał, gdyby nie złamanie bariery dźwięku w drugiej połowie lat 40. przez amerykańskiego pilota Chucka Yeagera - asa amerykańskiego lotnictwa wojskowego, który zasłynął wieloma spektakularnymi walkami w czasie II wojny światowej, a po jej zakończeniu został pilotem testowym. W 1947 r., za sterami samolotu Bell X-1, jako pierwszy pilot w historii przekroczył prędkość dźwięku i zyskał przydomek Mr. Supersonic.

Zemsta Honeckera - tak w potocznym języku w Polsce nazywano Wartburga 1.3. Było to nazwisko ostatniego I Sekretarza partii SED, który był w NRD de facto głową państwa. Tak naprawdę ostatnim był Egon Krenz, ale rządził tylko 6 tygodni i „gasił światło” w NRD.

Wygląda niepozornie. Ktoś mógłby powiedzieć, że to po prostu Star na sterydach. Tymczasem ze zwykłym Starem nie ma za wiele wspólnego. Star 1344 to pojazd wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju, przy czym określenie „jedyny” potraktować należy dosłownie.

Wielka Trójka Opla potrafiła napsuć krwi samemu Mercedesowi. „The Big Tree”, znana również jako „rodzina KAD”, od składających się nań modeli Kapitän, Admiral i Diplomat (z lat 1964-77), stawiała na rozmach, komfort oraz silniki R6 i V8. Gdy koronę europejskiej dywizji GM przejmowały modele Senator/Monza, a ostatecznie Omega, wyraziste geny przodków wyraźnie słabły. Czy da się je wyczuć i dzisiaj?

Edsel był na przełomie lat 50. i 60. XX w. tak spektakularną porażką, że do dziś uczą o nim w szkołach marketingu, podając stworzoną przez Forda markę jako przykład tego, w jaki sposób nie wprowadzać nowego produktu na rynek. Nie zmienia to faktu, że ocalałe do dziś samochody „Titanica motoryzacji” stają się niemal z dnia na dzień cenionymi i wartościowymi klasykami.

Tym artykułem wracamy do tematu rozpoczętego w nr 12/20 „Automobilisty”, czyli poradnika dla zainteresowanych zakupem klasycznego Mercedesa średniej klasy. Wtedy na warsztat wzięliśmy popularny model /8 , dziś zajmiemy się jego następcą czyli tzw. „beczką” – W123. Pokażemy co kupować, na co zwrócić szczególną uwagę przy kupnie i trendy cenowe W123 na rynku polskim.

Marka MG (Morris Garages) wchodząca w skład Nuffield Organisation, zgodnie z zamysłem lorda Nuffielda, jest powszechnie kojarzona z samochodami sportowymi, chociaż miała w swojej ofercie także sporo samochodów klasy „saloon”.

Postanowiliśmy bliżej przyjrzeć się Alfie Romeo 166 z dwóch powodów. Po pierwsze, w tym roku przypadnie okrągła, 25. rocznica debiutu tego auta. Ale drugi powód jest chyba nawet ważniejszy – 166-tka jest ostatnią tak dużą, tradycyjną limuzyną stworzoną przez włoskiego producenta. Mimo wielu zapowiedzi, nie doczekała się oficjalnego następcy i spoglądając na tory, po jakich zmierza w przyszłość świat motoryzacji, wiele wskazuje, że tak już pozostanie.

Był czwartek 29 września 1966 r. W salonach w całej Ameryce pokazały się Chevrolety na nowy sezon. Wśród nich goniący za Mustangami Camaro oraz Impala SS, po raz ostatni występująca jako osobny model.

Gdy w słonecznym Turynie inżynierowie Abartha pracowali nad modelem 131, w stołecznych garażach Działu Sportu OBR FSO trwały prace nad najbardziej zaawansowanym technicznie samochodem, jaki kiedykolwiek oparto na Polskim Fiacie 125. Nazwany roboczo od pierwszej litery nazwiska Andrzeja Jaroszewicza, Fiat 125 GTJ miał szansę stać się polską odpowiedzią w sporcie na Ładę 2101 VFTS czy nawet Seata 124-1430. Popuszczając wodze fantazji, można by również dopatrywać się w nim następcy legendarnych modeli Akropolis i Monte Carlo, bowiem równolegle z autami wyczynowymi, stworzono prototypy drogowe. Czy zatem historia Fiata GTJ to z założenia przyjęta ślepa uliczka w rozwoju aut z OBR FSO, czy może kolejna zmarnowana szansa dla samej FSO?

Samochody tworzone przez kolejne generacje jednej z najsłynniejszych rodzin ze świata motoryzacji powinny mieć wynikające z tego wspólne cechy. Na pierwszy rzut oka obaj dzisiejsi bohaterowie znacznie się od siebie różnią. Czy tak jest naprawdę ? Odpowiedzią niech będzie porównanie modeli Porsche 356 oraz 911. Posłuchajmy ekspertów!

Minivany Chryslera reklamowała Tina Turner i Celine Dion, ale gdy wdrapałem się na bordowy fotel, przypomniał mi się Alf. Pierwszy odcinek serialu o nieznośnym kosmicie wyemitowano w Stanach Zjednoczonych we wrześniu 1986 r., mniej więcej wtedy, gdy na rynek wchodził ten rocznik Voyagera.

W wolnym tłumaczeniu Chamade znaczy tyle, co mocne uderzenie. Takie jak to, gdy dobosz bije w bęben, by dać znak wojskom nieprzyjaciela. To sygnał ostrzegawczy i takim właśnie sygnałem wysłanym konkurencji było Renault 19. Ostatnie Renault z numerem w nazwie okazało się wielkim  sukcesem. Całe szczęście, bo alternatywą było zostanie ostatnim Renault w ogóle.

Wątpliwe, by ktokolwiek odliczając dni do rozpoczęcia XXI w., przypuszczał, że kiedykolwiek jeszcze nagłówki gazet zdobędzie Maluch. 22 września 2000 r. podczas olimpiady w Sydney Robert Korzeniowski zdobył złoto w chodzie sportowym na dystansie 20 km. W mediach ten niewątpliwy sukces musiał jednak dzielić miejsce właśnie z Małym Fiatem, który tego dnia postanowił pożegnać się z liniami produkcyjnymi.

Jak ma 93 lata, to nie może się ścigać? Może, ale najlepiej na regularność i na długich dystansach. Oczywiście mówimy o wieku samochodu.

O Volkswagenie Golfie prawdopodobnie napisano już wszystko. Na temat jego młodszej siostry dłużej milczeć się nie godzi. Jetta bez wątpienia odniosła sukces i spełniła swą rolę. Na szczęście jest jeszcze w Polsce miejsce, gdzie mozolnie, dzień po dniu pewna Jetta wywiązuje się z powierzonej jej roli auta taniego i niezawodnego. Nie codziennie zdarza się, by jeden samochód tak doskonale oddawał ducha epoki, w której stanowił obiekt pożądania.

– To był totalny przypadek. Po prostu wpadł mi w oko – mówi Michał Orędowicz. – Kupowałem go prawie rok.

Rzadko tak wiele wątków spotyka się w jednym samochodzie. Cadillac z 1941 r. to szczyt elegancji i kawał amerykańskiego żelastwa, samochód co najmniej jednego króla i kilku artystów, zderzenie epok i harmonia wrażeń. W 2020 r. Matchbox wypuścił jego miniaturkę, która przez trzy lata ukazała się już w pięciu kolorach. Nie wszystkie roczniki Cadillaca skupiają na sobie tyle uwagi, a ten egzemplarz ma własną, niezwykłą historię.

W tym roku mija nieco zapomniana rocznica wydarzenia, które równe 30 lat temu prawdziwie elektryzowało wszystkich miłośników motoryzacji – zdobycie tytułu Rajdowego Wicemistrza Europy przez Mariana Bublewicza i Ryszarda Żyszkowskiego. I mimo że sportowo nie było to najwyższe miejsce podium, to dla Polaków tytuł ten był autentycznym powodem do dumy. Po sukcesach Sobiesława Zasady i Andrzeja Jaroszewicza wreszcie ktoś z nad Wisły znów liczył się w międzynarodowych imprezach. 

Przeważnie awans społeczny do wyższych sfer to wielopokoleniowy wysiłek okupiony ciężką pracą, talentem i dozą szczęścia. Jednak dla bardziej niecierpliwych jest inna, zdecydowanie krótsza droga, czyli mezalians. W latach 80. pewna aspirująca dama z Turynu skradła serce słynnemu arystokracie z Maranello wywołując spore zamieszanie na salonach.

Twórca Ikei, Ingvar Kamprad, był najbogatszym obywatelem Szwecji. W skali świata wyprzedzał go tylko Bill Gates, co pozwala przypuszczać, że twórca meblarskiego imperium mógł kupić sobie każdy samochód, o jakim tylko zamarzył. Idąc niewątpliwie za marzeniami, w 1993 r. kupił fabrycznie nowe Volvo 240. Jeździł nim co najmniej przez dwie dekady, wszem wobec chwaląc niezawodność i solidność pojazdu. Ta historia udowadnia, że Volva serii 200 to samochody idealne nie tylko dla drwali i matek pięciorga dzieci, ale również dla prężnie działających biznesmenów. Po prostu dla każdego.

Doświadczenie znieczula, za to przyjemności trwają dłużej. Mija słomiany zapał, zostaje żar. W 1964 pikap Forda był już po przejściach i znów można było na nim polegać.

Pikapy po prostu są. Pod drzewem, pod bramą, pod ręką. Można je lubić lub tylko się przyzwyczaić. A jak przywykniesz, to kto wie? Może inny samochód, nawet Cadillac, zacznie upijać jak ciasny kołnierzyk? Bo pikapem można wszędzie i cokolwiek. Do niczego nie zmusza. Zostawisz, rdzewieje powoli. Odpalisz, poburczy i ruszy. Nie jest taki całkiem niezniszczalny, ale można go reanimować w nieskończoność. Wiecznego jak trawa.

55 lat temu, w listopadzie 1967 r. ruszył montaż szkoleniowy licencyjnego Polskiego Fiata 125p. Była to jedna z najlepszych licencji, jakie zakupiono dla naszej motoryzacji. Wersje rajdowe Fiatów 125p były ukoronowaniem całej powojennej historii tej licencji w Polsce.

Historia nie tylko polskiej motoryzacji obfituje w obiecujące, lecz z różnych powodów niezrealizowane projekty. Najbardziej żal tych, które w pełni zasługiwały na seryjną produkcję, a i tak powędrowały w kąt magazynu. Zostawmy zapomniane prototypy polskich samochodów, o których napisano już wiele. Przyjrzyjmy się Ursusom serii U, które zwiastowały zupełnie nową, a przy tym nowoczesną rodzinę ciągników.

Licencyjna produkcja samochodów kojarzy się czasem z pójściem na łatwiznę. Kupujemy gotowy produkt, który musimy „tylko” wdrożyć do produkcji. Sęk w tym, że auto licencyjne może być wykonane byle jak albo dobrze. Jest jeszcze trzecia opcja, lepsza od dwóch pozostałych. Jej  urzeczywistnieniem jest Innocenti Mini.

Ostatni „prawdziwy” Hudson. Samochód, na widok którego zastanawiasz się, czy przypadkiem nie poleci jak zeppelin. Przyszłość widziana z fotela ustawionego pośrodku lat 40.

Wiele z pojazdów produkowanych w Polsce (i nie tylko) traktowane było jako tzw. przejściowe, głównie z powodu wykorzystywania zgromadzonych zapasów magazynowych. Wartburg 312-1 miał jednak nieco inny rodowód.

Jak dobre są opony, które dziś co prawda produkuje się z najnowocześniejszych mieszanek, ale których fizyczne parametry odpowiadają wymogom dawno już nieprodukowanych pojazdów? Chcieliśmy to sprawdzić i zaprosiliśmy do pomocy za kierownicę prawdziwych zawodowców, w tym istną supergwiazdę – dwukrotnego rajdowego mistrza świata Waltera Röhrla.

„Kupiony w Niemczech od starszego pana, który jeździł tylko do kościoła”. Wszyscy znamy ten chwyt. Ogłoszeń o takiej, bądź podobnej treści nie brakuje. Odpicowane i wypachnione samochody po jakimś czasie zaczynają szwankować. Z błyszczącego lakieru deszcz zmywa pastę polerską, a wymiana oleju ujawnia skrajne zużycie silnika. Opowieść o tym Peugeocie zaczyna się równie stereotypowo, ale w jej ciągu dalszym nie napotkamy żadnego ze wspomnianych nieszczęść.

W tym roku Audi obchodzi kilka ważnych jubileuszy. Jednym z nich jest 45-lecie wprowadzenia do oferty pięciocylindrowych silników benzynowych. Z tej okazji zorganizowałem spotkanie aktualnego modelu RS3, który jako jeden z ostatnich (oprócz modelu TT RS oraz RSQ3) jest wyposażony w pięciocylindrowy motor, z najbardziej charyzmatycznymi pięciocylindrowymi samochodami Audi z przeszłości – cywilnym Ur Quattro oraz bazującą na tym samym nadwoziu rajdówką homologowaną w Grupie B.

Škoda kojarzy się głównie z grzecznymi autami do jazdy po mieście, ewentualnie z wygodnymi samochodami służbowymi na długie dystanse. To tylko część prawdy, bowiem ta czeska marka ma drugie, mniej rzucające się w oczy oblicze. Doskonale poznał je Janusz Siniarski, były kierowca rajdowy, który ze Škodą związał całe swoje życie. Żółta „stodziesiątka” z 1976 r. jest ukoronowaniem tej długiej i barwnej przygody.