Są takie auta, ktore zyskały sławę dzieki gwiazdom, ktore nimi jeździły. Są pewnie i gwiazdy, ktore dzięki pojazdom, ktorymi poruszały się w filmach, zdobyły rozgłos. Dziś o pięknej kobiecie i pięknym aucie. Przypominamy nasz artykuł sprzed kilkunastu już lat.

Zrodzony z potrzeby

Corvette to jeden z tych niewielu sportowych samochodów, które powstały z pobudek nietypowych. Nietypowych, jak na samochód sportowy, rzecz jasna. Podczas gdy inni producenci traktowali swoje „wyścigówki” jak maszynki do wygrywania zawodów, panowie z Chevroleta stworzyli Corvette… z potrzeby. Amerykańscy mężczyźni lubiący szybką jazdę, musieli kupować wozy włoskie, angielskie, niemieckie – w każdym razie nie amerykańskie, bo tamtejszy przemysł nie oferował niczego, co dorównywałoby konkurencji z Europy. Harley Earl – nadworny stylista GM postanowił to zmienić. Opracował prototyp auta mającego wypełnić lukę. Plany nie były wygórowane – Corvette miała stanowić niszę i nie było zapędów narzucania jej roli komercyjnego hitu. I rzeczywiście, pierwsza generacja sprzedała się umiarkowanie. Najciekawsze miało dopiero nadejść…

To już ćwierć wieku obecności Sprintera na ulicach. Zleciało szybko i niepostrzeżenie, bo na samochody dostawcze mało kto zwraca uwagę. A szkoda…

Niby nic wielkiego, ot, zwykły tani resorak. Dziś w sprzedaży raczej niedostępny, ale jeszcze do niedawna występujący dość licznie w większości sklepów zabawkarskich. Wobec tego, po co o nim pisać? Odpowiedź jest jedna, ale za to wyczerpująca: pisać o nim warto, bo to Citroën 2CV.

Panowie, którzy się wtedy urodzili, mogą w tym roku przejść na emeryturę, a więc minęło sporo czasu. Dlatego chcę wrócić do testowego rajdu prototypów Syren, który przeprowadzony został w drugiej połowie sierpnia 1955 na trasie około 5,5 tys. km i trwał 18 dni. Oprócz pięciu prototypów Syreny pojechały wtedy IFA F9, Panhard Dyna, Renault 4CV, DKW Sonderklasse 3=6, Goliath 700 E z wtryskiem paliwa, które porównywano z naszym projektem. Piszę projektem, bo samochód ten w założeniu miał być konstrukcją przejściową. Ponieważ w Polsce najtrwalsze są prowizorki więc produkcja Syreny zajęła jeszcze 28 lat! 

Przez całe lata kupno kabrioletu wiązało się ze sporym wydatkiem. Dziś na rynku nie brakuje kabrioletów dość tanich, bo używanych. Jeśli mimo wszystko nie stać Was na taki zakup, albo wątpicie w użyteczność kabrioletu w naszej szerokości geograficznej, zostaje Wam model w skali. Na przykład Ford Escort z lat 80.

Panująca obecnie moda na elektryfikację taboru samochodowego i motocyklowego skłania do zadania kilku pytań, na które nie udało mi się nigdy otrzymać odpowiedzi od orędowników nowego rodzaju napędu. Nie występuję tu jako przeciwnik czegoś, co wydaje się w raczej nieuchronne, ale moja sceptyczna natura każe mi stawiać pytania, chyba dość niewygodne i jak widać skrzętnie omijane. 

Gorliwi kolekcjonerzy powiedzą może, że kolekcjonowanie resoraków to nie modelarstwo, a autka „w skali Matchbox” to zwykłe zabawki. Być może mają rację. A być może nie. Skłaniałbym się ku drugiej opcji.

Po czym poznać, że jakiś samochód dobrze się przyjął? Po tym, że ma przezwisko. Na Trabanta jedni mówili Tramp, inni zdrabniali do Trampka, jeszcze inni wołali nań Ford Karton. Dla mnie Trabant zawsze był i chyba już będzie Mydelniczką.

To temat pozornie mało związany z tematyką Automobilisty, ale postaram się wykazać, że to tylko pozór. Chodzi o kwestię możliwości zarejestrowania pojazdów określanych jako SAM. Konstruowanie takich pojazdów, na dwóch czy większej liczbie kół, już w najwcześniejszym okresie powojennym zaowocowało nie tylko wzbogaceniem ubogiego parku samochodowego, ale też dało impuls wielu młodym ludziom, aby kształcić się dalej w kierunkach technicznych. Podobną rolę spełniło również modelarstwo lotnicze, morskie czy kolejowe. Ono na szczęście przetrwało, ale liczba modelarzy tworzących modele, a nie montujących je z zestawów, jest niestety niewielka. Co więcej w PRL, ale proszę nie traktować tego jako pochwały tamtego systemu, inspirowano ludzi do projektowania i budowania pojazdów SAM, mimo że możliwości techniczne były mniej niż skromne. Wspominana przez nas kilkakrotnie książka zmarłego niedawno, nieodżałowanego Adama Słodowego, o budowie samochodu amatorskiego i przyczep kempingowych pokazuje skalę tego zjawiska.  

Ten tekst w formie listu otwartego zamieściliśmy w listopadzie roku 2009. Nie siedzieliśmy biernie, ale nasze starania, nie tylko w postaci tego tekstu, spełzły na niczym.

Na pewno trzeba by to podzielić na dwa segmenty – przyszłość bliższa i dalsza...